کوههای سر به فلک کشیدهی پشت شهر، کوه کله قندی شوگر لوف (Sugar Loaf) که بر فراز بندر آن قد برافراشته است و سواحل طویل هلالی شکل ریو از برترین جاذبههای گردشگری این شهر محسوب میشوند.
پارک پاسیو پابلیکو و سینلاندیا | Passeio Público and Cinelândia
پاسیو پابلیکو، پارک خوش منظره و زیبایی در امتداد ساحل «آونیدا بیرا مار» (Avenida Beira-Mar) است که طراحی آن در سال ۱۷۷۹ توسط گروهی از هنرمندان انجام شد. این پارک، قدیمیترین پارک عمومی برزیل و یکی از قدیمیترین پارکهای آمریکا محسوب میشود، جای جای این پارک پر از مجسمههای «مستر والنتیم» (Mestre Valentim) و آلاچیقهایی با نقاشیهایی از «لئوناردو خوآکیم»، دو نفر از طراحان این پارک است. ورودی باروک (Baroque entrance)، پلکان سنگی، فوارهها و مجسمههایی از چهرههای اساطیری، مهمترین بخش این فضای سبز گسترده محسوب میشود. در قسمت شرقی این پارک و در امتداد خلیج، پارک فلامینگو (Parque do Flamengo) و مارینا داگلوریا (Marina da Glória) قرار دارد، با باغهایی که توسط بورل مارکس و مومنتو آوس موتوس (Monumento aos Mortos) بهعنوان یک بنای یادبود مدرنیست از افرادی که در جنگ جهانی دوم از دست رفتهاند طراحی شدهاند. در بخشهای شمالی پارک فلامینگو، موزه هنرهای مدرن قرار گرفته است.
در مجاورت پاسیو پابلیکو، منطقه سینلاندیا (Cinelândia) قرار دارد. این منطقه یکی از مراکز فرهنگی و سیاسی شهر ریو به حساب میآید و پر از ساختمانهای دولتی باشکوهی است که قدمت آن به دهههای اول قرن بیستم و پس از آنکه ریو به پایتخت برزیل تبدیل شد، بازمیگردد. آکادمی ادبی برزیل در یکی از ساختمانهای موجود در آونیدا پرزیدنت ویلسون قرار دارد که همچون عمارت پتی تریانو در محوطه کاخ ورسای (Versailles) مدلسازی شده است. این ساختمان توسط دولت فرانسه در سال ۱۹۲۳ برای محافظت از جامعهای که در اواخر قرن نوزدهم توسط گروهی از نویسندگان و شاعران با الهام از فرهنگستان فرانسه تأسیس شده بود اختصاص داده شد. هدف از تأسیس این جامعه، حفاظت از زبان پرتغالی برزیلی و نیز ارتقاء ادبیات برزیل است.
بزرگترین شهر آمریکای جنوبی به وسیله رودخانههایی احاطه شده که به درون فلات میریزند. تقریباً از زمان ایجاد شهر در سال 1554 میلادی، سائوپائولو تبدیل به دروازه ورود به سرزمینهای جنوبیتر شد. کاشفانی با نام «باندریانت ها» از سائوپائولو به این مناطق جنوبی اعزام میشدند. امروزه بزرگراههای اصلی شهر در واقع همان مسیرهایی هستند که باندریانتها از آن عبور می کردند. همه میدانند که در تور برزیل این شهر استثنایی را نباید از دست بدهند.
آثار فرهنگی پرتغالی، اسپانیایی، آلمانی، آفریقایی، یهودی، عربی و ژاپنی در این شهر به خوبی در زندگی و فرهنگ مردم سائوپائولو احساس میشود؛ برای مثال وجود موزهای که به مهاجران ژاپنی اختصاص دارد، دلیلی بر این اثرگذاری است و موزه دیگری به اثر آفریقاییها بر برزیل اشاره دارد. شاید دشوارترین مسئله برای درک این شهر، اندازه بسیار وسیع آن باشد. راه خوبی که برای درک اندازه این شهر پیشنهاد میشود، مشاهده این چشم انداز وسیع از بالای برج ایتالیا در خیابان «آونیدا» است. بسیاری از جاذبه های گردشگری سائوپائولو از این چشم انداز وسیع قابل مشاهده هستند.
موزه هنر سائوپائولو که در نزد مردم محلی به «MASP» شناخته میشود، در سال 1968 گشایش یافت اما مجموعهای جامع و ممتاز از هنر غربی در آمریکای لاتین است. در این مجموعه آثاری از هنرمندان مدرن و امپرسیونیست شامل «رنوار»، «ون گوگ»، «ماتیس»، «مونه»، «دبرت»، «پیکاسو» و «میرو» در کنار 73 مجسمه برنزی اثر «دگاس» قرار دارد. با این که قدمت این آثار به دوران رنسانس میرسد، اما این موزه یکی از نخستین مجموعههایی در قاره آمریکاست که آثاری از میانه قرن 20 و متأخرتر در کنار هنر هنرمندان برزیلی را در خود جای داده است. بنای موزه توسط معمار برزیلی – ایتالیایی، «لینا بوباردی»، به صورت تلفیقی از هنر کلاسیک و مدرن طراحی شده است. این مجموعه همچنین فروشگاهی برای خرید آثار عتیقه را در روزهای یکشنبه دایر میکند و هر از گاهی میزبان کنسرتهای موسیقی است.
کلیسای پروتستانی سنت زیبایدوس در بین سالهای ۱۲۲۵- ۱۲۷۳ ساخته شده است. قسمت همسرایان شرقی گوتیکی ساختمان، متعلق به سال ۱۳۷۹ بوده و یکی از نقطههای فوقالعاده این بازدید به شمار میرود. در داخل بنا در ستونی در راهروی شمالی، مدونایی از سال ۱۴۲۰ دیده میشود، همینطور در قسمت همسرایان شرقی، مقبره سنت زیبایدوس از سال ۱۵۰۸، شاهکاری برنزی توسط پیتر ویشِر و پسرانش به چشم میخورد. از کلیساهای پروتستانی دیگر میتوان کلیسای قرن چهاردهمی سنت جیمز یا یاکوبز در میدان یاکوبز را نام برد.
کلیسای رومی کاتولیکی گوتیک فرائِن یا بانوی ما، متعلق به سال ۱۳۵۲ بوده و یکی از نقاط بسیار مهم برای بازدید در نورنبرگ است. در بالای ایوان با تزئینات غنی مجسمهای، ساعتی قدیمی با فیگورهای مکانیکی وجود دارد که در ظهر هر روز نمایش کوچکی را اجرا میکنند. قسمتهای قابل توجه داخلی، محراب «توخِر» (Tucher) از سال ۱۴۴۰ و دو یادمان زیبا توسط آدام کرافت هستند. در میدان «یاکوبز» یکی دیگر از عمارتهای رومی کاتولیکی، یعنی کلیسای گنبدی سنت الیزابت ساخته شده در بین سالهای ۱۷۸۵ و ۱۸۰۶ دیده میشود.
میدان مانژ یک پیادهراه با فضایی گسترده در منطقه تیورسکوی (Tverskoy) در قلب مسکو است و میدان سرخ را به شریانهای اصلی ترافیکی خیابان تیورسکایا متصل میکند. این میدان با مساحتی معادل ۶۵۰۰ متر مربع در بعضی روزهای تعطیل، میزبان نمایشگاهها بینالمللی و کنسرتهای گوناگون است.
پس از پیروزی در جنگ میهنی ۱۸۱۲ بر ناپلئون دورهی جدید بازسازی مسکو که بسیار سریع بوده است آغاز شده وکمیسیون مخصوصی از شرکتهای ساختمانی تشکیل میشود که در این میان نقش فعال را معمار روسی بنام «اوسیپ باوی» بازی میکند و در سال ۱۸۱۷ طرح جدیدی برای بازسازی شهر قدیمی مسکو ارائه میشود. میدان مانژ یکی از این طرحها است.
موزه تاریخی مسکو و باغ الکساندر (Alexander Garden) از جنوب،هتل مسکوا (MOSKVA) از شرق و دانشگاه دولتی مسکو از شمال آن را محصور کرده اند. غیر از این مکانهای دیدنی، چند ایستگاه مترو نیز در اطراف میدان مانژ قرار دارد.
خیابان «نِوسکی»، معروفترین خیابان روسیه، به خاطر معماری ظریف ساختمانهایش شهرت زیادی دارد. کاخها، یادمانهای تاریخی، مغازهها و رستورانها در دو طرف این بلوار پراکنده شدهاند.
بلوار معروف «نوسکی» (Nevsky Prospekt) در سن پترزبورگ، توسط معماری فرانسوی به نام «الکساندر ژان باتیست لوبلون» (Alexandre Jean Baptiste LeBlond) که توسط پتر کبیر استخدام شده بود، در سال ۱۷۱۸۸ طراحی گردید. این معمار، مسئولیت طراحی تعدادی ساختمان و بلوار دیگر را هم به عهده داشت. بلوار نوسکی از دل هزاران درخت قطع شده که زمانی محل زندگی گرگها بودند متولد شد.
در سالهای اول، خیابان بسیار مستعد آب گرفتگی و سیل بود و گاهی تنها با قایق میشد از آن عبور کرد تا پای پیاده. در نهایت اما این خیابان به خاطر خانههای درخشان و باشکوهی که در سرتاسر مسیر ادامه داشتند شهرت پیدا کرد. خیابان نوسکی از اداره نیروی دریایی شروع شده و تا صومعه امتداد مییابد. در اواخر قرن نوزدهم املاک این ناحیه جزو گرانترین املاک کشور به شمار میرفتند و دفتر مرکزی بانکها و انستیتوهای مالی متعددی در آن استقرار یافتند.
نام خیابان نوسکی از قهرمانی قرن سیزدهمی گرفته شده که ارتشهای آلمانی و سوئدی را که به کشور حمله کرده بودند شکست داد. او بعدها در زمره قدیسین قرار گرفت و پیکرش در صومعهای که در انتهای این خیابان قرار دارد دفن شده است. خیابان نوسکی به مرور زمان تبدیل به جایی شد که افراد متمول و شناخته شده در آن زندگی میکردند. چهرههای شناخته شدهای مانند «چایکوفسکی»، «نیکولای کورساکوف» و «نیکولای گوگول» نویسنده شهیر روسی از این دست افراد بودند.
یکی از نمادهای عظیم جهان، خانه اُپرای سیدنی است که جزو میراث جهانی یونسکو و ستاره جذاب بندر پر زرق و برق سیدنی به حساب میآید. این ساختمان تحسینبرانگیز به شکل صدف یا بادبان در اهتزاز بر زمینی خشک که اطراف آن را آب احاطه کرده، قرار گرفته است. گردش مهیج دریایی، گرفتن عکس فوری و آسایش در یکی از رستورانها، قدم زدن در محوطه بیرونی یا سازماندهی کردن یک گردش و بازدید از این بنای باشکوه که شامل تئاتر، استودیو، اتاقهای نمایش و سالن کنسرت است، از فعالیتهای رایج ساختمان خارقالعاده شمرده میشود.
زمانی که این میدان در سال ۲۰۰۲ برای بزرگداشت اتحاد ۱۰۰ ساله ساخته شد، ملبورنیها را به دو دسته تقسیم کرد؛ عدهای که عاشق آن بودند و عدهای که از آن تنفر داشتند. به هر جهت این میدان جز لاینفک شهر شده و مکانی عالی برای شروع گردشهای بازدیدکنندگان است. طراحی فوق مدرن فضاهای باز و بسته، ساختمانهای ویکتوریایی اطراف را در کنار هم نظم و ترتیب میبخشد. میدان فدراسیون سالانه بیش از ۲۰۰۰ رویداد را میزبانی میکند و گردشگران همواره تفریحی در این بخش شهر پیدا خواهند کرد. این میدان همچنین جایگاه گالری «یان پاتِر»، وقف شده برای هنر استرالیایی است. یادتان باشد که این نقطه یکی از بزرگترین مکانها با اینترنت Wi-Fi رایگان در استرالیاست!
برای دوستداران تاریخ، این ساحل در سایه خرابههای مشهور مایای تولوم (Tulum) قرار گرفته است. اگر چه این موضوع به تنهایی این محل را به یک مقصد توریستی تبدیل نکرده است، سواحل شنی گستردهی اینجا نیز شهرت خود را به خوبی به دست آوردهاند. تولوم در انتهای جنوبی از ریویرا مایا واقع شده است که ساحل آن شن و ماسه دست نخورده سفید رنگی دارد، و درختان نخل و آب فیروزهای تعطیلات ساحلی نابی را برای هر کس آرزوی آن را در یک روز برفی دارد را به وجود میآورند. این منطقه که در حدود دو ساعتی جنوب کانکونذ واقع شده، هتلهای ساحلی بزرگی را برای اقامت و استراحت همراه با لذت بردن با از سواحل دارد.
گوآناخوآتو پایتخت ایالتی به همین نام بوده و بسیار جذاب و شگفت انگیز است. خطوط سنگ فرش، کافههای کنار خیابان و برخی از معماریهای خیره کننده سبک باروک در شمال امریکا، به این شهر حس اروپایی بخشیده است.این شهر همچنین دارای تونلهای زیر زمینی است که به عنوان جاده به کار میرود و همین امر نیز موجب منحصر به فرد شدن آن در جهان شده است. شهر گوآناخوآتو در سال ۱۵۵۹ بنا نهاده شد و خیلی زود به خاطر معادن طلا و نقرهی خود مشهور گردید. میتوان از برخی از معادن دیدن کرد. معدن La Valencia از جملهی این معادن است که غنیترین معدن نقره در جهان میباشد. در کنار معدن کلیسای سان کیتنو قرار دارد که با طلا و نقره به خوبی تزیین شده است. این شهر بهترین مکان برای لذت بردن از موسیقی ماریاچی سنتی است.